Zwierzęta mówią ludzkim głosem?

Wprawdzie żaden ze znajomych leśników i myśliwych nie zobaczył jeszcze na własne oczy mówiącego ludzkim głosem dzika czy jelenia, ale wszystko ponoć może się zdarzyć w noc wigilijną przy suto zastawionym stole w środku lasu. Nie, nie mam na myśli tylko tradycyjnych paśników, w których dokarmia się zimą leśną zwierzynę. Wykłada się w nich m.in. siano, kiszonki, owies, ziemniaki, buraki pastewne, marchew itp.
Jednym ze starych zwyczajów pielęgnowanych przez wiele kół łowieckich jest dekorowanie świerków różnymi przysmakami leśnej zwierzyny. Robi się to w trakcie ogniska po polowaniu wigilijnym. Podobnie jak choinki w naszych domach, świerki w naturalnym środowisku mienią się także różnymi kolorami. Czerwone i zielone jabłuszka upodobały sobie szczególnie dziki. Zwierzęta mają zimą brunatne ubarwienie o różnych odcieniach, a uszy, nogi i ogon — czarne. Niezwykle groźnie wyglądają odyńce: kły dolne (szable) są długie o przekroju trójkątnym i o ostrej krawędzi, kły dolne (fajki) mniejsze od szabel i tępe.

Marchew dla jelonka
Amatorami pomarańczowych marchewek są sarny. O tej porze roku letnie umaszczenie rudawe przybiera barwę rudawo-czarną. Spód ciała jest jaśniejszy, na pośladkach okrągła biała plama. Samca można poznać po parostkach na głowie.
Marchewkę lubią również jelenie, o których mówi się – arystokracja polskich lasów. O tej porze roku bardziej płowe, o białej plamie na zadzie (lustro, talerz, serweta). W okresie jesienno-zimowym dorosłe samce mają grzywę z długiej sierści, która zanika po wiosennym linieniu. Poroże (wieniec) ma z reguły kształt tyk z odnogami.

Apetyt na orzechy
Jeżeli mamy problemy z zawieszeniem orzechów, możemy z powodzeniem rozsypać je pod choinką. Okazuje się, iż orzechy są przysmakiem nie tylko wiewiórek. Uwielbiają je borsuki, srebrzystoszarawe zwierzątka, o czarnym spodzie i kończynach oraz szerokiej czarnej smudze po bokach głowy.
Jeżeli ktoś wcześniej uzbierał trochę kasztanów, to chętnie z tego przysmaku skorzystają na przykład daniele. Łatwo dają się rozpoznać po ciemnobrązowym umaszczeniu z plamami mało widocznymi. Poroże ma postać łopaty z wyrostkami (sękami) osadzonymi na tyce.

Gwarek recytuje
Ponoć najlepszą dykcję ma gwarek. Zdolniejsze ptaki powtarzają całe zdania, śpiewają piosenki, recytują wierszyki. Mistrz naszego kraju w konkursie ptaków gadających potrafi zaśpiewać nawet hymn Polski.! Gwarki nie przywiązują się bardzo do opiekunów jak papugi.
Z ptaków, które trzymamy w domach bardzo pojętnymi uczniami są także papugi. Papużki faliste, niezwykle ruchliwe małe ptaszki (do 20 cm długości) błyskawicznie uczą się ludzkiej mowy. Są odporne na stres, mało chorują. Szybko i łatwo uczy się także żako, o ile jest młoda i wychowywana przez człowieka. Niestety, dość łatwo ulega stresom i potrafi długo milczeć jak zaklęta. Wspomniana papuga ma dość wrażliwą psychikę, boi się nieznanych osób (niechętnie się przy nich odzywa) gwałtownych ruchów, głośniejszych słów. Uczą tę papugę, nie należy podnosić głosu. Gdy się stresuje, nie tylko nie będzie się uczyć, ale nawet może wyskubywać pióra.

Nastroje amazonki
Bardziej odporna na stres od żako jest amazonka. Niestety, ma za to bardzo zmienne nastroje, jest chimeryczna. W przypadku tego gatunku nauczyć się mówić mogą nawet starsze ptaki. Wymagają jednak wiele uwagi i czułości, gdyż mocno przywiązują się do swoich opiekunów. Rano i wieczorem robią wiele rabanu, co czasami może przeszkadzać domownikom. Ara uczy się ludzkiej mowy gorzej niż żako i amazonka, ale za odznacza się największą inteligencją wśród papug – łatwo nawiązuje kontakty, bardzo przywiązuje się do opiekunów i szuka czułości.

Nimfa gwiżdże
Każda papuga potrafi nas czymś zaskakiwać. Wprawdzie nimfa nie nauczy się zbyt wielu słów, ale za to potrafi ładnie gwizdać przeróżne melodie. Należy do bardzo spokojnych i łagodnych ptaków. Zaniepokojona podnosi do góry czubek na głowie. Natomiast jest bardziej inteligentniejsza od papużki falistej, nie niszczy wszystkiego dookoła jak kakadu.
Z kolei kakadu jest mniej zdolna językowo, ale za to można ją nauczyć rożnych sztuczek. Ma bardzo silny charakter i nie daje się nikomu podporządkować. Jeśli nie poświęci się jej wiele czasu, wydaje z siebie głos podobny do niemowlęcia i wyskubuje pióra. Musi być ciągle czymś zajęta, w przeciwnym razie zamienia się w wandala.

Lekcja na kasecie
Jeżeli chcemy mieć w domu gadającego ptaka, musimy uzbroić się w cierpliwość. Każdą lekcję powtarzamy kilka razy dziennie. Rano trzeba witać pupila tymi samymi słowami, na przykład część, dzień dobry, halo itp. Za efekty w nauce, gdy papuga zacznie powtarzać słowa, warto nagradzać ją ulubionym smakołykiem, pogłaskać po piórach. Niektórzy dla przezorności uczą ptaka nie tylko jego imienia, ale jeszcze adresu właściciela. Na wypadek gdyby niepostrzeżenie wyfrunął przez okno i gdzieś się zawieruszył.
Lekcje nie mogą być zbyt długie, co najwyżej kilkuminutowe. Wyrazy powtarzajmy wyraźnie i bardzo powoli. Aby usprawnić naukę, możemy nagrać kasetę z lekcją i puszczać.
kr